افزایش دمای جهانی، شهرهای گرمسیر را با چالش‌های جدی گرمای شهری مواجه کرده است. بهره‌گیری از راهکارهای نوآورانه همچون زیرساخت‌های سبز، کفپوش‌های خنک و فناوری‌های پیشرفته، نقش مهمی در کاهش دمای هوا و بهبود کیفیت زندگی ساکنان این مناطق ایفا می‌کند.

به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، با افزایش تدریجی دمای جهانی، مناطق شهری به‌ویژه در ماه‌های گرم سال، بیش از پیش تحت تأثیر گرما قرار می‌گیرند. پدیده «جزیره گرمای شهری» موجب می‌شود که شهرها نسبت به مناطق روستایی اطراف خود به‌طور قابل‌توجهی گرم‌تر شوند. این افزایش دما ناشی از فعالیت‌های انسانی و ساختارهای شهری است. در پاسخ به این چالش، شهرهای مختلف جهان در حال اتخاذ راهکارهای نوآورانه برای کاهش گرما و بهبود کیفیت زندگی ساکنان خود هستند.

یکی از مؤثرترین روش‌ها برای مقابله با گرمای شهری، استفاده از زیرساخت‌های سبز شامل جنگل‌های شهری، بام‌ها و دیوارهای سبز و پارک‌ها و فضاهای سبز می‌شوند. کاشت درختان در مناطق شهری در کنار ایجاد سایه، از طریق فرآیند تبخیر و تعرق هوای اطراف را خنک می‌کند. به‌عنوان مثال شهر بوستون برنامه‌های جنگل‌کاری شهری را برای افزایش پوشش درختی اجرا کرده است که می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی دمای محلی را کاهش دهد.

نصب پوشش‌های گیاهی روی بام‌ها و دیوارهای ساختمان‌ها به عایق‌بندی ساختمان کمک و از جذب گرمای زیاد توسط بتن و آسفالت جلوگیری می‌کند. شیکاگو نمونه‌ای از شهرهایی است که استفاده از بام‌های سبز را در پروژه‌های جدید خود رواج داده است. توسعه پارک‌ها و ایجاد فضاهای سبز جدید در مناطق پرجمعیت نیز به‌عنوان نقاط خنک‌کننده عمل می‌کند و به ساکنان فرصت استراحت و فرار از گرما را می‌دهد.

کفپوش‌های سنتی همچون آسفالت و بتن گرما را جذب و ذخیره می‌کنند که موجب افزایش دمای شهری می‌شود. کفپوش‌های خنک با هدف بازتاب بیشتر نور خورشید و جذب کمتر گرما طراحی شده‌اند. تکنیک‌های این روش شامل استفاده از روکش‌های بازتابنده و کفپوش‌های نفوذپذیر است. استفاده از مواد بازتابنده روی کفپوش‌های موجود می‌تواند دمای سطح را به‌طور قابل‌توجهی کاهش دهد که این روش در شهرهایی همچون لس‌آنجلس با موفقیت اجرا شده است. کفپوش‌های نفوذپذیر اجازه نفوذ آب را می‌دهند که علاوه‌بر کاهش روان‌آب‌های سطحی، به خنک‌سازی محیط اطراف کمک می‌کند.

برنامه‌ریزی شهری نیز نقش کلیدی در کاهش گرما دارد. استراتژی‌های مهم در این حوزه شامل توسعه کاربری مختلط و ابتکارات عدالت گرمایی می‌شود. طراحی محله‌هایی که ترکیبی از فضاهای مسکونی، تجاری و تفریحی باشند، نیاز به سفرهای طولانی را کاهش می‌دهد و به این ترتیب گرمای تولید شده توسط خودروها را کم می‌کند. توجه به تفاوت‌های نابرابر در معرض گرما بودن نیز میان جوامع مختلف اهمیت دارد. برنامه‌هایی که بر بهبود فضاهای سبز در محله‌های کم‌درآمد تمرکز دارند، اطمینان حاصل می‌کنند که همه ساکنان از مزایای خنک‌کننده بهره‌مند شوند.

استفاده از فناوری در مدیریت گرمای شهری روز به روز اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. بعضی از نوآوری‌ها عبارتند از شاخص تغییر اقلیم (Climate Shift Index – CSI) که به شهرها کمک می‌کند تا تأثیر تغییرات اقلیمی بر دمای محلی را بهتر درک کنند و برنامه‌ریزی و واکنش‌های موثرتری داشته باشند. همچنین نصب حسگرهای هوشمند در سطح شهر امکان جمع‌آوری داده‌های لحظه‌ای درباره دما و کیفیت هوا را فراهم می‌کند و به مسئولان شهری اجازه می‌دهد در مواقع بحرانی سریع اقدامات خنک‌کننده را اجرا کنند.

جلب مشارکت مردم در تلاش‌های کاهش گرما بسیار حیاتی است. برنامه‌های مهم در این زمینه شامل کمپین‌های آگاهی‌بخشی عمومی و برنامه‌های داوطلبانه می‌شود. آموزش ساکنان درباره اهمیت فضاهای سبز و نقش آن‌ها در خنک‌سازی محله، می‌تواند مشارکت جامعه را افزایش دهد. تشویق مردم به شرکت در برنامه‌های کاشت و نگهداری درختان در کنار تقویت پیوندهای اجتماعی نیز به بهبود محیط زیست شهری کمک می‌کند.

اتخاذ راهکارهای نوآورانه برای ایجاد محیط‌های شهری خنک‌تر و قابل سکونت‌تر با ادامه روند افزایش دما در شهرها ضروری است. ترکیب زیرساخت‌های سبز، استفاده از کفپوش‌های خنک، برنامه‌ریزی هوشمند شهری، بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته و مشارکت فعال جامعه می‌تواند به‌طور مؤثری دمای هوا را کاهش دهد و کیفیت زندگی ساکنان را بهبود ببخشد. این استراتژی‌ها نه‌تنها به مقابله با چالش‌های فوری گرما کمک می‌کنند، بلکه در جهت پایداری و افزایش تاب‌آوری بلندمدت شهرها در برابر تغییرات اقلیمی نیز نقش مهمی ایفا می‌کنند.

کد خبر 881410