در میانه‌ جنگ رسانه‌ای و نبرد روایت‌ها، هر مدال ورزشکار ایرانی چون گلوله‌ای در قلب دشمن فرود آمد؛ نشانه‌ای از اراده‌ای که نه تحریم می‌شکندش و نه تبلیغ می‌فریبدش. قهرمانان ایران ثابت کردند میدان ورزش نیز خاکریز ایمان است، جایی که پرچم، همچنان با غرور برافراشته می‌ماند.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، در روزگاری که نبرد از سنگرها به صفحه کشیده و میدان جنگ از خاکریزها به رسانه‌ها منتقل شده، قهرمانان ایرانی با هر مدالشان تیری در قلب عملیات روانی دشمن شلیک کردند. در جهانی که هر تصویر و تیتر می‌تواند افکار را تسخیر کند، آن‌ها سکوهای ورزش را به سنگر غیرت بدل کردند. از سالن‌های آمریکا و کره‌جنوبی تا تشک‌های کرواسی و زمین‌های هند و اندونزی، یک تصویر بارها تکرار شد: قهرمان ایرانی با اشک در چشم، لبخند بر لب، و بوسه بر پرچم، به جهان اعلام کرد که هنوز روح ایران زنده است.

در روزهایی که نخست‌وزیر رژیمی اشغالگر مردم را به آشوب می‌خوانْد و رسانه‌های مزدور از لندن و واشنگتن شعله اختلاف می‌دمیدند، ورزش ایران روایت دیگری نوشت: روایت اتحاد، ایمان و سربلندی.

آنها نشان دادند که سکوهای افتخار هم می‌توانند خاکریز جبهه جنگ نرم باشند؛ همان‌جا که ایمان و غیرت، جای شمشیر و تفنگ را می‌گیرند.

از احترام نظامی تا لبخند ملی

والیبالیست‌های ایران در اوج فشارها، هنگام پخش سرود ملی قامت راست کردند و احترام نظامی گذاشتند. تصویری که موجی از غرور در شبکه‌های اجتماعی به پا کرد و تا سالن‌های کاراته، تشک‌های کشتی و زمین‌های فوتسال رسید. زنان کاراته‌کار، مردان کشتی‌گیر، وزنه‌برداران و فوتسالیست‌ها، همگی یک پیام را فریاد زدند: هر مدال یعنی لبخند یک ملت.

کارنامه ورزش ایران در ماه‌های اخیر، درخشان‌تر از هر زمان دیگر بود. کشتی آزاد پس از ۱۲ سال و کشتی فرنگی پس از ۹ سال دوباره قهرمان جهان شدند. وزنه‌برداری ایران پس از ۸ سال بر بام دنیا ایستاد. تیم‌های جوانان در تکواندو و والیبال طلا را لمس کردند. سارا بهمنیار نخستین طلای تاریخ کاراته‌ی بانوان را به گردن آویخت، زهرا کیانی در ووشو تاریخ‌ساز شد، ناشنوایان در فوتسال جهان فاتح شدند و سینا موحدِ ۱۴ ساله، استادبزرگ شطرنج جهان شد. این پیروزی‌ها تنها مدال نبودند؛ پرچم‌های برافراشته‌ی امید بودند در میانه‌ی گردباد ناامیدی.

تصویر قوی‌تر از هزار تیتر جعلی

در برابر فشارهای اقتصادی، تحریم‌ها و هجمه‌های رسانه‌ای، این افتخارات نشانه ایستادگی ملتی بود که هنوز باور دارد: می‌شود پیروز شد. وقتی جوان ایرانی در برابر پرچم کشورش می‌ایستد و نام وطن را فریاد می‌زند، امید را به خانه‌ها برمی‌گرداند. او روایت تازه‌ای از «ما می‌توانیم» می‌سازد؛ همان شعاری که دشمنان بیرون مرز نمی‌خواستند دوباره شنیده شود.

اما در سوی دیگر، رسانه‌هایی که از پایتخت‌های غربی تغذیه می‌شوند، با تمام قوا کوشیدند این حس غرور را کمرنگ کنند، اما چهره کشتی‌گیری که پس از پیروزی زانو می‌زند و پرچم وطن را می‌بوسد، از هزار تیتر جعلی قوی‌تر است. در زاگرب، تماشاگران خارجی برای قهرمانان ایران فریاد زدند؛ نشانه‌ای روشن از اینکه زبان افتخار، جهانی است.

این موفقیت‌ها پاسخ به جنگی است که سال‌هاست دشمن آن را با ظاهری فرهنگی و عنوانی نرم آغاز کرده؛ جنگی برای بریدن ریشه امید. اما مدال‌های طلایی قهرمانان ایرانی اکنون همچون شمشیرهایی درخشان، چهره ملت را نورانی کرده‌اند. آنان تنها قهرمانان ورزش نیستند، بلکه سفیران ایمان، استقامت و عزت‌اند.

در قاب آخر هر مسابقه، چهره‌هایی دیده می‌شود که به آسمان خیره‌اند؛ با پرچم یا سربندی بر پیشانی و دستی بر سینه. گویی شکرانه‌ای در دل دارند و عهدی در لب. همین تصویر، مفهوم وطن را برای نسل جوان معنا می‌کند؛ نسلی که شاید در رسانه‌ها کم‌دیده شود، اما در میدان عمل، پرچم را بر قله می‌نشاند.

این روزها در کوچه و بازار، وقتی مردم از برد کشتی‌گیران، طلای کاراته‌کاها یا افتخار فوتسالیست‌ها سخن می‌گویند، لحن‌شان پر از غرور است. برای لحظاتی کوتاه، خستگی روزگار کنار می‌رود و شعله مشترکی از امید در نگاه‌ها می‌درخشد. همان لحظه‌ای که ملت احساس می‌کند هنوز می‌شود ایستاد، هنوز می‌شود پیروز شد.

فرمان رهبر، تپش تازه قلب ورزش ایران

و سرانجام، در دیدار اخیر قهرمانان با رهبر انقلاب، جمله‌ای گفته شد که چکیده همه این معناهاست: «مدال‌های جهانی، محکم‌ترین پاسخ به جنگ نرم دشمن است.»

این جمله تنها یک تقدیر از ورزشکاران نبود؛ فرمانی بود برای ادامه راه. چون در جهان امروز، هر مدال طلا همان‌قدر ارزش دارد که پیروزی در یک نبرد بزرگ. هر سکو، می‌تواند همان کاری را بکند که هزار رسانه از انجامش عاجزند. و هر بوسه بر پرچم، در حقیقت تیری است در قلب عملیات روانی دشمن نشانه‌ای از اینکه هنوز ایران، سرِ پا و سرافراز است.

کد خبر 916898